An Evaluation of Problems Encountered in Teaching Verbal Nouns (Noun-Verbs, Adjective-Verbs, Adverb-Verbs) in Turkish Language Instruction as a Native Language and Possible Solutions
Teaching Verbal Nouns (Noun-Verbs, Adjective-Verbs, Adverb-Verbs) in Turkish Language
DOI:
https://doi.org/10.5281/zenodo.17473104Keywords:
Teaching Turkish, verbal nouns, noun-verbs, adjective-verbs, adverb-verbs, teaching grammarAbstract
Turkish is an agglutinative language in terms of its structural features, and verbal nouns play a key role in sentence formation. Verbal nouns are a hybrid word type derived from verb roots or stems by adding special suffixes, but they do not exhibit all the characteristics of verbs (such as person and tense inflection). Instead, they function as nouns, adjectives, or adverbs in sentences. While these hybrid structures enhance the expressive power and syntactic flexibility of Turkish, they also pose significant challenges for both students and teachers in the process of teaching the language as a native language. The aim of this study is to examine the difficulties encountered in teaching verbal nouns (noun-verbs, adjective-verbs, adverb-verbs) in Turkish language teaching within a multidimensional framework and to develop solution-oriented, theory-based practical recommendations. Verbal nouns play a central role in Turkish in terms of forming subordinate clauses, diversifying elements within sentences, syntactic compression, ensuring textuality and discourse consistency. In this study, the problems encountered in teaching verbal nouns are examined under three main headings: student-related, teacher-related, and material-related. The proposed solutions are evaluated in light of current language teaching approaches.
References
Aksan, D. (1999). Her yönüyle dil: Ana çizgileriyle dilbilim (5. bs.). Türk Dil Kurumu Yayınları.
Aksan, D. (2007). Her yönüyle dil: Ana çizgileriyle dilbilim. Türk Dil Kurumu Yayınları.
Altuntaş, S. (2025). Fiilimsi Eklerinin Kullanım Sıklığı. Çankırı Karatekin Üniversitesi Karatekin Edebiyat Fakültesi Dergisi, 13(1), 69-97. https://doi.org/10.57115/karefad.1638233
Alyılmaz, C. (2010). Türkçe öğretiminin sorunları. Turkish Studies, 5(3), 728–749.
Banguoğlu, T. (2007). Türkçenin grameri. Türk Dil Kurumu Yayınları.
Bayraktar, N. (2004). Türkçede fiilimsiler. Türk Dil Kurumu Yayınları.
Büyüköztürk, Ş., Kılıç Çakmak, E., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş., & Demirel, F. (2018). Bilimsel araştırma yöntemleri (25. bs.). Pegem Akademi.
Comrie, B., & Thompson, S. A. (2007). Lexical nominalization. In T. Shopen (Ed.), Language typology and syntactic description (334-381). Cambridge University Press.
Coşkun, E. (2013). Türkçe öğretiminde malzeme geliştirme. Pegem Akademi.
Delice, M. (2003). Fiilimsilerin öğretiminde karşılaşılan sorunlar ve çözüm önerileri. Türk Dili Eğitimi Dergisi, 1(1), 45–58.
Demir, N. (2018). Fiilimsilerin Türkçenin sözdizimine katkıları. Dil ve Edebiyat Araştırmaları, (17), 221–245. https://dergipark.org.tr/tr/pub/ded/issue/37181/427981
Dilidüzgün, Ş. (2017). Metindilbilim ve Türkçe öğretimi: Uygulamalı bir yaklaşım. Anı Yayıncılık.
Doğan, N. (2018). Türkiye Türkçesinde fiilimsilerle kurulan birleşik cümleler [Yayımlanmamış doktora tezi]. Ondokuz Mayıs Üniversitesi.
Eker, S. (2009). Çağdaş Türk dili. Grafiker Yayınları.
Erdem, M. (2016). Türkçede fiilimsiler [Yayımlanmamış yüksek lisans tezi]. Gazi Üniversitesi.
Ergin, M. (2013). Türk dil bilgisi. Bayrak Yayınları.
Göçer, A. (2014). Türkçe eğitiminde ölçme ve değerlendirme. Pegem Akademi.
Göksel, A., & Kerslake, C. (2005). Turkish: A comprehensive grammar. Routledge.
Güneş, F. (2013). Türkçe öğretiminde yaklaşımlar ve modeller. Pegem Akademi.
Hengirmen, M. (2007). Türkçe dilbilgisi. Engin Yayınevi.
Johanson, L. (2006). Turkish linguistics today. Brill Academic Publishers.
Karahan, L. (2005). Türkçede söz dizimi. Akçağ Yayınları.
Karahan, L. (2019). Türkçede birleşik cümle problemi ve fiilimsi yapılar. Turkish Studies - Language and Literature, 14(3), 1531–1546. https://doi.org/10.29228/TurkishStudies.23101
Karasar, N. (2012). Bilimsel araştırma yöntemi (24. bs.). Nobel Akademik Yayıncılık.
Karatay, H. (2014). Okuma eğitimi: Kuram ve uygulama. Pegem Akademi.
Koç, H. (1996). Fiilimsiler ve birleşik cümle yapıları. Dilbilim Araştırmaları.
Korkmaz, Z. (2003). Türkiye Türkçesi grameri: Şekil bilgisi. Türk Dil Kurumu Yayınları.
Kurudayıoğlu, M., & Soysal, T. (2016). Türkçe öğretiminde dijital teknoloji uygulamaları ve dijital yerlilik. Türklük Bilimi Araştırmaları, 40, 137-156.
Millî Eğitim Bakanlığı. (2019). Türkçe dersi öğretim programı (İlkokul ve ortaokul 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 ve 8. sınıflar).
Özkan, B. (2020). Türkiye Türkçesinde fiilimsiler üzerine ileri uygulamalar. Uludağ Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, 21(39), 1321–1371. https://dergipark.org.tr/en/download/article-file/1219705
Savran, S. (1999). Fiilimsilerin öğretimi üzerine bir değerlendirme. Dil ve Edebiyat Araştırmaları, 3(2), 67–82.
Temizkan, M. (2014). Aktif öğrenme: Kuramdan uygulamaya. Pegem Akademi.
TurkDilBilgisi.com. (2023, 1 Kasım). Fiilimsiler konu anlatımı ve ipuçları. https://www.turkdilbilgisi.com/fiilimsiler-konu-anlatimi/
Uzun, N. E. (1995). Türkçede yan tümceler [Yayımlanmamış doktora tezi]. Ankara Üniversitesi.
Ülper, H. (2010). Okuma ve anlamlandırma becerilerinin kazandırılması. Nobel Yayın Dağıtım.
Üstünova, H. (2002). Türkçenin öğretiminde fiilimsilerin yeri. Atatürk Üniversitesi Yayınları.
Yıldırım, A., & Şimşek, H. (2021). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri (12. bs.). Seçkin Yayıncılık.
Yip, V., & Matthews, S. (2007). The bilingual child: Early development and language contact. Cambridge University Press.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2025 Kerim TUZCU
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
